Witte stranden, blauwe zee en... wolken

Toen ik besloot om naar Brazilië te gaan dacht ik aan zon, zee en strand... nou bijna goed; alleen de zon bleef vaak achterwege.. en die is toch best wel essentieel

.

Ihla Grande
Na twee dagen op het strand in Rio de Janeiro te hebben kunnen liggen (mag ik niet over klagen), ben ik naar Ihla Grande gegaan. Een eiland met vele witte stranden, groene heuvels en helder blauwe zee. Helaas in de4 dagen dat ik daar ben geweest is er maar één echt zonnige dag geweest. Dus heb ik weinig kunnen genieten van die mooie stranden. Gelukkig was de ene dag mooi weer precies de dag dat ik ging duiken. Het was namelijk een duik van 40 minuten en de rest van de dag op de boot... dus heerlijk kunnen zonnen

. De duik was super leuk! Er waren naast allerlei tropische vissen en koraal ookzeesterren van ongeveer 30-40cm doorsnee, zeepaardjes (wat zijn die klein!) en een schilpad (van ongeveer 50-70cm). Echt de moeite waard dus! De andere dagen heb ik een beetje op het eiland rondgelopen en gerelaxed. Het is echt een mooi eiland, zonder wegen enauto´sdus krijg je echt een beetje het onbewoond eiland idee.. met alleen iets meer zon was het helemaal perfect geweest!

Paraty
Na Ihla Grande ben ik naar Paraty gegaan, een schattig dorpje iets zuidelijker van Ihla Grande. Helaas was het weer hetzelfde: bewolkt en buien. Toch een beetje rondgelopen in het dorp en over het strand. Daarnaast ben ik naar een nabijgelegen dorpje geweest en daar langs de stranden gelopen. Een van de wandelpaden ging door een stukje bos. Er stond aangegeven dat het pad maar 700meter was, maar we hebben er zeker een half uur over gedaan. Het was zo modderig en glibberig (door alle regen) dat het bijna niet te doen was. Met teenslippers in ieder geval niet, dus op blote voeten over rotsen geklommen en enkeldiep in de modder gelopen. Op zich dan toch wel weer leuk, behalve dat ik twee keer om mijn kont gevallen ben, maar dat negeer ik dan maar even

. Er was één dag mooi weer voorspeld, dus meteen een boottochtje geboekt. Dat was super: stralend weer, luxe boot en mooie stranden. Heerlijk dagje!

Florianopolis
Na Paraty wilde ik eigenlijk direct naar Florianopolis, maar de weersvooruitzichten waren zo slecht dat ik besloot eerst een paar dagen naar San Paulo te gaan, moest tenslotte toch die kant op en het leek me beter om in de regen in een stad te zitten dan in de regen op het strand. Helaas was San Paulo precies wat ik er van verwacht had... een grote stad(22 miljoen inwoners!!) and that´s it. Niet echt iets te doen of te beleven... dus na twee nachtjes ben ik toch naar Florianopolis gegaan. Had ik beter meteen kunnen doen want het bleek dat het daar de afgelopen dag hartstikke mooi weerwas geweest...

pff heb ik weer!
Maar, ik mag absoluut niet klagen over het weer in Florianopolis. Ok, één dag regen gehad en het was een beetje frisjes op het strand, maar voor de rest scheen de zon! Dus voornamelijk lekker op het strand gelegen. Een dag hadden we met een groepje het hostal-busje afgehuurd om naar verschillende stranden op het eiland te gaan. Al met al dus een aantal prima laatste dagen in Brazilië met zon, zee en strand .

Afgelopen vrijdag ben ik daar vertrokken en na een 26,5 uur durende busreis (pfffffffffffffffffffff), weer in Buenos Aires aangekomen... mijn laatste stop. Het is hier heerijk weer en ik vermaak me prima. Het blijft een heerlijk stad, een prima afsluiting van mijn reis. Dinsdag vlieg ik naar Nederland. Dan is het na 190 dagen in Zuid-Amerika weer tijd voor het 'normale' leven. Nou ja, 190 dagen min 2 dagen in het vliegtuig en zo´n 415 uur in bussen (oftewel bijna 17, 5 dag)

. Uiteraard zie ik er erg naar uit om iedereen weer te zien en om weer lekker thuis te zijn, maar aan de andere kant het vooruitzicht van een baan zoeken en het gestructureerde leven weer beginnen kan toch moeilijk opboksen tegen het leventje dat ik hier heb gehad. Ik ga het backpackers-leventje dus zeker wel missen, ik bedoel wat is beter dan:

• spaans leren in Ecuador,
• de amazone verkennen,
• leren surfen in Montanita (nouja, poging tot),
• 4 dagen ploeteren in de Andes om dan zonsopgang in Macchu Picchu te zien,
• door de Colca Canyon te trekken,
• sandboarden in de Peruaanse woestijn,
• over Lake Tititake te varen,
• down hill-mountainbiken op 'the world most dangerous road',
• met dolfijnen en alligators zwemmen in de pampas,
• door de zilvermijnen van Potosi klauteren,
• de grootste zoutvlaktes ter wereld zien,
• genieten van Chileense en Argentijnse wijntjes in de zon,
• skiën in de Andes,
• walvissenin het wild van zo dichtbij zien dat je ze bijna kunt aanraken,
• grote stukken ijszien en horen vallen van de Morena Gletsjer,
• doorbesneeuwdebergen lopen en de volgende dag in de zon in BuenosAires zitten,
• een van de meest indrukwekkende watervallen ter wereldzien,
• anacondes om je nek hangen,
• over de boulevard van Copacabanaslenteren,
• dobberen op een bootje voor de hagelwitte stranden van Brazilie,
• maar vooralheel veel verschillende, soms geweldige, soms irritante maar vooral interessante mensen ontmoeten
• en helmaal niets maar dan ook helmaal niets moeten en alles (nouja bijna alles)kunnen doen watin je opkomt.

In heb echt een geweldig half jaar gehad.Tuurlijk waren er momenten waarop ik dacht: wat doe ik hier in godsnaam?!?Maar, ik denk dat dat niet meer dan normaal is. Er zijn uiteraardnaast alle leuke dingen namelijk ook genoeg ongemakken geweest die ik graag in Zuid Amerika achterlaat;

• een verjaardag in de regen, alleen in the-middle-of-nowhere,
• voor de zoveelste keer ziek van het eten in Peru,
• maanden lang met buikkrampen rondlopen, want mijn buik heeft zich nooit echt aan kunnen passen aan het eten in Peru en Bolivia,
• voor de zoveelste keer een oneindig lijkend durende busreis in (ik weet nog steeds niet wat erger is: 10 uur met kippen in een bus op een onverharde weg of 24 uur in een super comfortabele bus... liever geen van beide meer!),
• alles wat met hooggebergte te maken heeft: buiten adem zijn na alleen maar een straat omhoog gelopen te hebbenen eenuitgedroogte huid, lippen, haar, mond en neus door dedroge lucht,
• altijd maar samen zijn met vreemden, waar je keer op keer hetzelfde gesprek mee hebt,
• nooit echt weten waar je nu eigenlijk bent (ik ben de ultieme toerist, altijd een plattegrond in de hand en nog verdwalen),
• rennen voor je leven als je een straat wilt oversteken,
• oncomfortabele bedden (afentoe vraag ik meaf waar ze zo´n dun matrasje hebben kunnen vinden enhoe ze een stapelbed hebben kunnen maken dat of zo hoog is en geen ladder heeft dat je een echte acrobaat moet zijn om maar in bovenste bed te kunnen komen, of zo laag is dat wanneer je het lage bed hebt zo ongeveer uit bed moet rollen omdat je anders zeker je hoofd stoot)
• en smerig beddengoed (alle kleuren vlekken heb ik wel in mijn beddengoed gezien.. te vies om over na te denken).

Ik heb dus absoluut geen spijt dat ik deze reis heb gemaakt, maar vind het dusook niet erg om terug naar huis te gaan; naar familie en vrienden, naar een lekker schoon, fris en comfortabel bed, en vooral naar een toilet waar je het wc-papier eindelijk weer gewoon in de wc kan gooien... want zeg nu eerlijk; wat is smeriger dan een overstromend prullebakje naastde wc met stinkendvies wc papier!Nee, dat ga ik zeker niet missen

Tot snel!

x Marloes

Watervallen, moeras en strand

In Puerto Iguazu zijn we de Iquazu watervallen wezen bekijken. De watervallen zijn vanaf de Argentijnse kant en vanaf de Braziliaanse kant te zien, maar ik heb ze alleen vanaf de Argentijnse kant gezien aangezien je daar toch het dichtste bij kan komen. De watervallen zijn echt gigantisch groot. Eerst heb ik een boottochtje tot onder de watervallen gdaan. Zeik en zeik nat!

Maar, gelukkig op voorbereid, dus daarna omgekleed en opgewarmt. Gelukkig begon daarna ook de zon te schijnen (waterval in de regen is ook zo'n overdaad en water hè). Behalve de watervallen zelf hebben we ook nog verschillende dieren gezien, de watervallen liggen namelijk in een nationaal park. De watervallen waren erg indrukwekkend maar kan er weinig over zeggen. De foto's (volgen nog) zullen het wel laten zien.

Na Puerto Iguazu ben ik Brazilie ingegaan richting Campo Grande, in de Pantanal. Wel wennen dat iedereen opeens Portugees praat, ben ik net gewend aan dat Spaans...

. Maar goed, na 18 uur in de bus gezeten te hebben in Campo Grande aangekomen en daar na 2 uurtjes gewacht te hebben de volgende bus weer ingegaan voor de excursie naar de Pantanal. Ik had een excursie voor 5 dagen geboekt ineen lodge. Helaas hadden de meeste andere voor de kampeerplaats gekozen. Ik zat dus alleen met een Iers koppel in de lodge. Na mijn idee wel de beste locatie, maar dus niet de gezelligste. De lodge (eigenlijk een boederij) was prima verzorgt en rondom waren al genoeg dieren te zien (kaaimannen, capibara's, papegaaien en andere vogels). In de 5 dagen dat ik daar ben geweest hebben we een boottochtje gemaakt, een jeepsafari gedaan,verschillende wandelingengemaakt enzijn we wezen paardrijden. Heel afwisselend dus. Naast apen, vogels, rare knaagdierenen armadillo's hebben we ook anaconda's gezien. De grootste was 4 meter .
De pantanal is eigenlijk een moeras gebied maar het was zo droog dat daar weinig van te zien was. De gids vertelde dat in de 16 jaar dat hij dit werk deed het nog nooit zo droog had gezien. Na 5 dagen in de Pantanal kwamen we 's avonds weer terug in Campo Grande. Daar ben ik meteen weer op de volgende bus gestapt naar Rio de Janeiro. Weer een flinke busreis van 24 uur pfff .

Moet eerlijk zeggen dat ik tot nog toe weinig heb uitgevoerd in Rio de Janeiro, terwijl ik morgen eigenlijk al weer verder wil reizen. Tot nu toe heb ik heerlijk op het strand gelegen van Copacabana en naar het bekende Jesus standbeeld geweest. Op het strand is de zien-en-gezien-worden cultuur echt duidelijk aanwezig.... helaas de zwemkleding in minder mate , ben geen grote fan van de 'speedo' zwembroeken en de mini string bikinies (vooral niet bij iets te zware, iets oudere vrouwen, ieuwk!)

.
Helaas regent het vandaag, dus geen strand... De planning is om morgen verder te reizen naar Ihla Grande (eiland met geweldige stranden, hopelijk regent het dan daar niet ookal ziet de weersvoorspelling er niet erg gunstig uit). Daarna zal ik via een aantal plaatsen weer verder afzakken richting Buenos Aires... het begint nu echt aan te voelen als de laatste etappe van mijn reis...

x Marloes

Patagonië en BA

De vorige keer schreef ik dat ik nog naar twee koude bestemmingen zou gaan en daarna naar het noorden, maar dat zijn er drie geworden, gelukkig viel het allemaal wel mee met de kou. Na Bariloche ben ik nog naar Peurto Madryn, El Calafate en El Chalten geweest voordat ik naar Buenos Aires ben gegaan.

Puerto Madryn

Vanuit Bariloche ben ik samen met Macarla, een Australisch meisje dat ik in Bariloche ontmoet heb, naar Puerto Madryn gegaan. Puerto Madryn ligt vlakbij de Peninsula Valdez waar walvissen, orka´s, pinguïns, zeeleeuwen en zeeolifanten om verschillende redenen naartoe trekken. Het was nu niet het seizoen voor orka´s of pinguïns maar er waren wel volop walvissen. Eerst hebben we een fietstocht gedaan naar een strand waar de walvissen zo´n 30 meter van de kust langs zwemmen. Op zich al best cool, maar naderhand hoorde we dat als we 2 km verder hadden gefietst dat we dan op een strand uitgekomen waren waar de walvissen zo´n 5 meter van de kust langs zwemmen

. Aangezien het grootste gedeelte van de 20 km (heen en 20 km terug) lange fietstocht op een stoffige gravelweg was met een aantal flinke heuvels erin, waren we toch niet van plan om dit nogmaals te doen. Dus ben ik toch maar op de 'walvis-tour' gegaan. Met de bus naar het bewuste strandje (het was geen 5 meter, maar toch wel heel dichtbij) en daarna met een boot het water op om walvissen te bekijken. Ze komen echt naast de boot uit het water en zwemmen onder de boot door. Er waren walvissen met jonkies en zelfs een witte walvis (soort albino ofzo)... super cool om te zien. Verder waren er ook nog zee-olifanten, maarja na de walvissen vallen die een beetje in het niets...
Na nog een beetje gerelaxed te hebben in Puerto Madryn, het was tenslotte best lekker weer; zonnetje en niet te koud, zijn we verder naar het zuiden gereisd naar El Calafate.

El Calafate

El Calafate ligt vlakbij het nationaal park van de gletsjers. Iedereen komt daar naartoe om de Morena-gletsjer te bekijken (wij dus ook, want verder is er weinig te beleven). De eerste avond kwamen we meteen al twee jongens tegen die een auto voor de volgende dag gehuurd hadden om naar de gletsjer te gaan en nog een aantal mensen zochten om de kosten mee te delen. Dus meteen geregeld. Beetje minder was dat ze ´s ochtends vroeg wilde gaan omdat je dan geen entree hoeft te betalen voor het park (en ze zeggen dat Nederlanders gierig zijn.. pfff). Dus de wekker gezet voor 5 uur ´s ochtends (niet echt een feestje na een avond bier drinken

). Om half acht waren we bij de gletsjer, net op tijd voor zonsopgang! De gletsjer was super mooi. De kleuren in het ijs zag je veranderen naar mate de zon verder op kwam en afentoe braken er stukken ijs van de gletsjer af. De gletsjer is zo´n 50-60m hoog (boven water) dus zeker indrukwekkend!

El Chalten

Omdat El Calafate weinig anders te bieden heeft dan de gletsjer, maar er rondom El Chalten (een dorpje een paar honderd km van El Calafate) verschillende treks te doen zijn, besloten we daar nog een paar dagen naartoe te gaan. Het zou tenslotte zonde zijn om na een busreis van bijna 24 uur na 2 dagen alweer te vertrekken. In El Chalten was het goed te merken dat het laagseizoen was, het hostel dat we uitgekozen hadden was dicht net als vele andere hostels, restaurants en dergelijke.
De eerste dag regende en sneeuwde het dus was het uitrustdag (was niet van plan om weer zeiknat te worden net als in Bariloche). De volgende dag was het echter zonnig en alles was bedekt met een verse laag sneeuw. Macarla had nog nooit sneeuw gezien dus die was helemaal enthousiast, maar besloot later dat ze sneeuw toch maar niets vond, want het was nat.... uhm ja dat heb je wel eens met bevroren water...

We hebben 3 dagen elke dag een of meerder treks gedaan, met uitzicht op Fitz Roy, Cerro Torre, over het dorp, de vallei en meren en naar een waterval. Al met al lekker een paar dagen in de natuur.
Daarna zijn we voor een dagje terug gegaan naar El Calafate omdat vanuit daar onze vlucht (jaja, geen bus deze keer!) naar Buenos Aires vertrok.

Buenos Aires

Joehoe, eindelijk in BA! BA was een van de bestemmingen die hoog op mijn te-zien-en-te-doen-lijstje stond, dus ik was helemaal enthousiast toen we er eindelijk waren. En waarom weet ik eigenlijk niet want er is niet iets specifieks aan BA wat het zo bijzonder maakt, maar het is gewoon een heerlijke stad. Lekker naar de kapper geweest en veel geshopt... ow, wat is het heerlijk om die wandelschoenen uit te gooien en weer fatsoenlijke laarzen te dragen (ookal heb ik nu wel een blaar op mijn teen). Verder naar het bekende kerkhof geweest wat uit allemaal mausoleums bestaat (waar ook Evita Perron begraven ligt). Voelt toch een beetje raar om met een fototoestel op een begraafplaats rond te lopen. Daarna zijn we naar het Museo Nacional de Belles Artes geweest (jaja, beetje cultuur tussen het shoppen door

). Ook zijn we naar San Telmo en La Boca, twee wijken van Buenos Aires, geweest. In San Telmo zijn leuke kleine straten met straatartiesten en tangodansers tijdens de antiekmarkt. In La Boca zijn allemaal gekleurde huizen (al was de charme door het over-toerisme er wel een beetje vanaf). En natuurlijk een avondje stappen en veel wijn drinken hoort er ook bij. Kortom, BA viel niet tegen! Mijn vlucht terug naar Nederland vertrekt over een maand vanuit BA, dus ik ben van plan dan weer een paar dagen daar door te brengen.

Gisteren zijn we uit BA vertrokken naar Puerto Iguazu waar we vanochtend aangekomen zijn. Heerlijk, een hostel met een zwembad! Het is ook mijn laatste bestemming voorlopig in Argentinië, hierna is het voor mij Brazilië en voor Macarla Bolivia. Dus dan zal ik weer verder alleen reizen, maar ik zie wel uit naar de heerlijke stranden van Brazilië, waar ik hopelijk lekker bruin (niet rood..) kan worden voordat ik terug ga naar Nederland....

x Marloes

Steden en meren

Het heeft even geduurd maar hier dan weer een bericht uit Zuid Amerika. Ik heb dan ook een tijdje niet zo veel gedaan, vooral lekker gerelaxed en ervan genoten dat alles weer 'normaal' is.

Steden in Argentinië

Na San Pedro de Atacama in Chili ben ik naar Salta in Argentinië gegaan. Dat was nog even spannend aangezien ik mijn paspoort en dergelijke in het hostel in San Pedro bij de receptie had afgegeven om in de kluis te bewaren. Toen ik voordat ik naar de bus wilde gaan naar de receptie ging om mijn paspoort op te halen, was er iemand anders aan het werk die de sleutel van het kantoor niet had. Geen paniek... ik ga mijn rugzak alvast halen, zij zou de vrouw die normaal daar werkt bellen. Toen ik terug kwam was ze enigzins gestresst aangezien die andere vrouw niet te bereiken was. Na een tijdje kwam een kerel, die daar ook werkt, en die heeft het kantoor ´opengebroken´ met een bankpas. Maar toen nog het probleem... wat wordt als kluis gebruikt?? Ondertussen was het al het tijdstip dat ik op het kantoor van de busmaatschappij moest zijn, dus vroeg ik of de receptioniste de busmaatschappij wilde bellen, om te vragen vanaf waar de bus zou vertrekken zodat ik daar direct heen kon. Nou, die namen dus niet op.. lichte stress! Iedereen stond in het kantoor een beetje hulpeloos om zich heen te kijken dus besloot ik om zelf maar het kantoor overhoop te halen

.. uiteindelijk was mijn paspoort gevonden in een van de bureaulades, maar ondertussen was het al het tijdstip dat de bus zou vertrekken. Dus ik, rennen naar het kantoor van de busmaatschappij (San Pedro is vrij klein, dus dat scheelt), niemand te bekennen en deur op slot. De buurman gevraagd waar de bus normaal verterkt en daarheen gerend... geen bus te bekennen. Aangezien er maar 3 keer in de week een bus vertrekt, deze dagen vantevoren al uitverkocht is en mijn ticket best prijzig was, besloot ik om een taxi naar de bus te nemen. Dus in een taxi gesprongen (wat niet al te makkelijk is in een dorp, waar de taxies niet gemarkeerd zijn) en de taxichaffeur de bus laten zoeken. Gelukkig was de grenspost van de Chileense duane niet ver en stond de bus daar te wachten... Pfioe... op naar Salta!
Wat was het heerlijk om in Salta te zijn... verharde wegen met zelfs bomen langs de weg, normale winkels in een centrum, grote supermarkten en terrasjes!! Ik heb dan ook vrij weinig in Salta gedaan, beetje op terrasjes gezeten, gewinkeld (voornamelijk etalages gekeken want mijn rugzak is al veel te vol ) en een beetje rondgelopen... prima tijdsbesteding van mijn eerste 4 dagen in Argentinië dus.
Daarna ben ik naar Cordoba gegaan, de tweede stad van Argentinië. Daar ben ik een avondje op stap geweest met Sarah, die in hetzelfde groepje zat als ik op de zoutvlaktetour in Bolivia en nu in Cordoba studeert. Daarna een avondje op stap geweest met Euge en haar vriendinnen. Haar had ik in Trujillo (Peru) ontmoet en zij woont in Cordoba. De volgende dag nog met haar en haar vriendinnen naar een plaatsje buiten Cordoba geweest. Kortom, weer een relaxed weekend in een Argentijnse stad.
Op naar Mendoza! De planning was om twee nachtjes in Mendoza te blijven en daarna voor twee nachtjes naar Pentintentes (een skiplaats in de buurt van Mendoza) te gaan. Helaas bleek dat hostel vol, dus uiteindelijk ben ik vier nachten in Mendoza gebleven. Naast het bekende relaxen en rondlopen in de stad, was het tijd om echt iets te gaan doen. Dus een wijntour geboekt. Wijnproeven bij twee bodega´s en daarna nog een olijfoliefabriek en een ambachtelijke chocolade/drankproducent bezocht. Mmmmm. Niet echt een actieve activiteit, maar een activiteit is een activiteit .
Aangezien ik nu dus niet naar Pentitentes ging, besloot ik om een dagtrip daarheen te boeken... Skiën!!! Leuk, maar viel wel een beetje tegen. Na vijf jaar niet geskied te hebben ging het allemaal niet zo soepel. Daarnaast was de sneeuwconditie niet echt goed en waren de pistes niet of voor de helft geprepareerd. En dus.. jawel hoor je kunt het al raden... ben ik op zo´n niet-geprepareerd stuk gevallen. Niets ernsitg maar toch mijn knie aardig verdraaid. Daar heb ik nog heel wat dagen last van gehad... maarja je moet er iets voor hebben hè!

Santiago, Chili

Na Mendoza wilde ik nog een stad bezoeken, maar dit keer in Chili.. Santiago. Mijn verwachtingen waren niet hoog. Ik had van verschillende mensen gehoord dat Santiago een grauwe stad is. Santiago is een echte metropool met ongeveer 6 miljoen inwoners, dus verwachtte ik een grote, drukke, lawaaierige, grauwe stad. Nou dat viel reuze mee! Heb niet heel veel gezien van Santiago want kwam daar ´s avonds aan, de volgende dag stortregende het, dus weinig gedaan en de volgende dag vertok mijn bus alweer om een uur of 12. Maar die ochtend op tijd opgestaan en Santiago in de zon bekeken. Natuurlijk heeft het grote grijze flatgebouwen en drukke straten, maar ook leuke kleine staatjes met kleurrijke huisjes en mooie parken. Al met al een leuke stad om lekker in rond te dolen. Maar, het busticket was al gekocht dus op naar de volgende bestemming: Los Angeles (in Chili natuurlijk niet LA in de VS

).

Het Chileense merendistrict

Los Angeles is een middelgrote niet-toeristische plaats (en niet erg aantrekkelijk), maar het is vlak bij de Salto de Laja, een geweldige waterval. Dus besloot ik onderweg naar het merendistrict in Los Angeles te stoppen voor een nachtje en de waterval te bekijken. Moest veel te veel betalen voor een niet erg mooie kamer maar de waterval was het zeker waard!
De volgende dag meteen weer door, naar Pucon - het toersitische centrum in het merendistrict. Alleen nu buitenseizoen, helaas. Het merendistrict in deze tijd van het jaar kan ik in een woord samenvatten: regen

. Maar zeker niet minder mooi. Het is groen (iets wat ik al een hele tijd niet had gezien, aangezien alles zo droog was, die regen is dus duidelijk wel ergens goed voor haha), een beetje Duits-Oosterijks qua sfeer (houten huizen, bergen etc) en lekker comfortabel. Ik verbleef daar in een hostel wat eigenlijk meer een soort villa was, grote huiskamer met grote hoekbank (yeah.. eindelijk lekker bankhangen), grote keuken en in de badkamer stond zelfs een jacuzzi! Een beetje rondgelopen door de omgeving van Pucon en nadat mijn canopy excursie was afgelast omdat er te veel wind was (vond ik niet zo erg, zag er bij nader inzien toch niet zo naaruit om in de regen aan een kabelbaan door een nat bos te roetsen) lekker op de bank gehangen, filmpjes gekeken. Daarna naar Valdivia. De jongen die in hetzelfde hostel was als ik in Pucon, ging dezelfde kant op. Een andere jongen voegde zich bij ons nadat we de bus uitstapten. Dus allemaal in hetzelfde hostel ingecheckt en met de bus naar een nabijgelegen fort gegaan. Niet echt een super fort, maar met een prachtige omgeving. De bus reed langs een bierbrouwerij dus op de terugweg daar nog even een bezoek aangebracht (bierproeven, weer wat anders dan wijnproeven ). De volgende dag meteen weer verder. Ik naar Puerto Vares, de andere twee gingen direct naar Barilioche. Puerto Vares is vergelijkbaar met Pucon. Mooi meer, veel groen, comfortabel stadje en vooral veel regen. Ik had daar een hostel uitgekozen wat weer een soort woonhuis bleek te zijn. De eigenaar was nogal een alternatief typje, volgens mij vooral een grote fan van yoga, en liet aan mij over wat ik voor de kamer wilde betalen.. heel vreemd. Verder woonde zijn gezin ook daar, dus leek het meer op logeren bij een gezin dan een echt hostel, beetje apart maar wel weer leuk.

Terug naar Argentinië

Na Puerto Vares was het tijd om afscheid te nemen van Chili en weer terug naar Argentinië te gaan. Naar Bariloche, waar ik nu ben. Gister ben ik wezen skiën en dat ging gelukkig veel beter dan in Penitentes, ben dit keer niet gevallen

. Het weer zat alleen niet mee. Harde hagel-, sneeuw- en regenbuien. Ik ben nog nooit zo doorweekt geweest! Ik had vier lagen aan onder mijn jas en allemaal waren ze nat, zelfs mijn ondergoed was nat en wanneer ik een vuist maakte liep er een straalte water uit mijn handschoenen (ik geloof niet meer echt in waterproof kleding na gisteren ). Maar toen ´s middags de ergste buien over waren, begon ik zowaar weer lol te hebben in het skiën (vooral nadat ik mijn te grote skischoenen had omgeruild voor een maatje kleiner, wat volgens mij ook een beetje het probleem in Pentitentes was). Al met al een ijskoude en natte maar ook erg leuke dag. Vandaag heb ik een massage geboekt en morgen staat een wandeling op de planning, dus daarna is de Bariloche-ervaring ook weer compleet. Hierna nog twee koude bestemmingen en daarna is het richting het noorden, oftewel richting warmte en vooral richting droog! Als ik regen wilde, was ik wel in Nederland gebleven !!

x Marloes

Van moeras naar woestijn

Het heeft iets langer geduurd dan gepland, maar hier weer een berichtje uit Zuid Amerika! Ik ben onverwachtseen dag eerder op excursie gegaan naar de zoutvlaktes, dus had helaas niet eerder tijd om weer een verhaal te typen, maar beter laat dan nooit (om maar een cliché te noemen...)

Pampas

De pampas isecht een van de hoogtepunten van mijn reis tot dusver! Vanuit La Paz met een vliegtuigje ´s ochtends vroeg naar Rurrenabaque gevlogen. Nou, ik begrijp dat ze niet vliegen wanneer het daar geregend heeft... het vliegveld bestaat uit een grasveldje! Maar de vlucht ging prima (duurde maar 50 minuten) en de landing gelukkig ook

. We hadden wel wat vertraging, dus bijna de tour gemist... ze waren al vertrokken, maar gelukkig nog wel in het dorp. Dus meteen de jeep in en op weg naar de pampas. Dit duurde langer dan de vlucht, 4 uur lang opgevouwen achter in een jeep gezeten, maar toen waren we er dan! Met z´n achten in een soort groot uitgevallen kano met motor de rivier op. We waren de bocht nog niet om of er waren al alligators te zien, super! De eerste dag hebben we een uur of 3 rustig over de rivier gevaren en naast alligators ook aapjes, schilpadden, vogelsen zoetwaterdolfijnen gezien. Het ging mij voornamelijk om die laatste, heb nog nooit dolfijnen in het wild gezien laat staan deze roze dolfijnen (ze zijn niet helemaal roze ensommige zijn helemaal grijs). Helaas is het bijna onmogelijk om ze goedop de foto te zetten, maar het was super om te gezien te hebben. We konden ook met de dolfijnen gaan zwemmen, maar aangezien we net heel veel alligators gepasseert warenbleven de meeste (inclusief ik) toch maar in de boot.
De volgende dag gingen we op anaconda jacht (niet jagen, maar proberen een te vinden om te bekijken). Dus laarzen aan en de pampas in.. (de pampas is een soort moeras gebied). In het begin was het lachen, de ene z´n laars was lek de ander zat vast in de modder en na 10 minutenhadden we al een kleine anaconda gezien. Helaas hebben we daarna nog 3 uur gelopen zonder nog een anaconda gezien te hebben. Ik kan je vertellen na een uur ploeteren in de modder en de hitte wordt het al wat minder grappig, na twee uur ploeteren met volgelopen laarzen (laarzen hebben weinig nut als het water - of zeg maar gerust stinkende blubber - dieper is als de laarzen hoog zijn) kan ik je zeggen dan is de lol er wel een beetje af! Gelukkig ´s middags de boot weer in enheerlijk op de rivier dobberen. Dit keer wel het water ingegaan, de gids vertelde immers dat wanneer er dolfijnen zijn er geen alligators zijn.Jaja...toen ik weer in de boot zat, zag ik op de andere oever een aantalalligators liggen! Daarna gingen we piranha vissen -nouja we, de rest vanm de groep in ieder geval, ik heb lekker zitten zonnen in de boot, vissen is nou niet echt mijn ding! ´s Avonds zijn we opnieuw de rivier opgegaan om een kleine alligator te vangen, zodat de gids het verschil uitkon leggen tussen krokodillen, alligators en kaaimannen (vraag me nu niet wat het verschil is, want dat weet ik natuurlijk al lang weer niet meer.. ). De volgende dag was alweer de laatste dag en voordat we weer 4 uuropgevouwen in de jeep moetsen gaan zitten hebben we nog even over de rivier gecruist om nog meerdieren te bekijken.
Eind van de dag waren we weer terug in Rurrenabaque, waar we nog een dagje bleven omdat de vlucht terug pas de voglende dag was. Gelukkig hadden we een hele leuke groep dus zijn we met z´n alle gezellig wat wezen drinken. Helaas was het de volgende dag weer tijdom terug te keren naar La Paz; terug naar de drukke stad en vooral terug naar de hoogte . Het was heerlijk om weer even op (ongeveer) zeeniveau te zijn: wanneer je ademtkrijg je ook daadwerkelijk zuurstof binnen (wel net zo prettig) en allesis niet zo ontzettend droog (mijn huid en haren waren net weer bijna normaal), maarja kunt niet eeuwig in de pampas blijven hè.. op naar devolgende bestemming!

Potosi

Na een paar dagen gerelaxed te hebben in La Paz (met andere woorden te lui om iets te doen). Ben ik vertrokken naar Potosi, alleen, eindelijk! Na een maand met Stephen samen gereisd te hebben was ik eerlijk gezegd best blij om weer alleen verder te kunnen. Het is best een aardige kerel en vooral erg vermakelijk omdat hij steeds in rare situaties terecht komt, maar zo druk... ik geloof dat ik in die maand hem geen 5 minuten stil heb meegemaakt

.
In Potosi ben ik naar de zilvermijnen geweest. Leuk kan ik het niet noemen maar zeker indrukwekkend. Van te voren heb ik de documentaire-film 'The Devil´s Miner' gekeken. Deze documentaire gaat over de mijnen in Potosi waar in totaal al 8 miljoen mensen zijn gestorven!! In de mijnen werken ook kinderen wat het alleen maar erger maakt. Het is er ontzettend stoffig, warm en vooral deprimerend. Terwijl wij in een van de mijnen waren was er ook een 9!! jarig jongetje daar aan het werk, echt triest! Voor degene die geïnterreseerd zijn kan ik 'The Devil´s Miner' zeker aanraden, deze documentaire geeft het leven van het armere gedeelte van de bevolking en mijnwerkers echt goed weer, naar mijn idee.

Zoutvlaktes

Na de mijnen van Potosi ben ik naar Uyuni gegaan, waar vandaan je naar de zoutvlaktes kan vertrekken. Nadat de bus twee keer kapot was gegaan onderweg, eindelijk in Uyuni aangekomen. Niet echt een inspirerende stad, het deed me een beetje aan Pisco in Peru denken. Een kilometer lang afval voordat je de stoffige straten van Uyuni binnen rijdt. Helaas was er die avond en ook de volgende ochtend geen water in Uyuni, dus ook niet in het hostel voor een douche. Het plan was om een dagje in Uyuni te besteden om een geschikte tour te vinden (en mijn blog bij te werken

). Toen ik om kwart over 11 een kantoortje binnen liep vertelde ze dat ze nog een plaats hadden voor die dag voor een 4-daagse tour (het plan was de volgende dag op een 3-daagse tour te gaan). Ze zouden over een kwartier vertrekken... ja dat red ik natuurlijk niet. Maar, nadat ze me wat extra tijd (tot 12 uur) en korting (heel belangrijk) hadden gegeven ben ik snel m´n tas gaan pakken, naar immigratie gegaan om m´n stempel te halen en de tour geboekt. Om 12 uur zat ik in de jeep op weg naar de zoutvlaktes!
De eerste dag hebben we over de zoutvlaktes gereden en de welbekende afstandfoto´s gemaakt (de foto´s waarop je heel klein lijkt op een voorwerp.. foto´s volgen). Eind van de middag zijn we naar het eerste hostel gegaan. De hostels op deze trip waren nietbepaaldom over naar huis te schrijven (maar doe het toch even ). Zowieso waren alle hostels 'in themiddel of nowhere', stel je voor: een woestijn en opeens staan er een handje vol huizen, nou op zo´n plaats is dan ook een hostel. Daarnaast waren de lakens al enige tijd niet gewassen (of zonder wasmiddel ofzo, schoon was het in ieder geval niet), warm water? wat is dat?, wc´s die niet doorspoelen (ok, dat is niet echt uniek in Bolivia, heb vaak een emmertje water in de wc moeten gooien omdat er geen water was of de wc´s er niet op aangeslotenwaren ofzo)maar de hostels warenvooral KOUD! ´s Nachts is het erg koud op de zoutvlakte en de aangrensende woestijn en deze hostels zijn nou niet bepaald geïsoleerd, met kapotte ramen en niet sluitende deuren en zonder verwarming is het best 'frisjes' wanneer het vriest. Ok, genoeg geklaagt over de hostels...
De tweede dag zijn we naar mummies (ik weet niet waarom het mummies zijn, volgens mij zijn het gewoon skeleten) in een grot gegaan en een gedeelte van de vulkaan opgelopen naar een uitzicht punt over de zoutvlaktes. Daarna naar een 'eiland' op de zoutvlaktes gegaan waar een bos van kaktussen was. Hierna hebben we de zoutvaktes verlaten.De dag erna hebben we verschillende lagoons bezocht, waaronder de rode en groene lagoonen verchillende kleine lagoons met flamingo´s.Ook zijn we naar een uitzicht punt van een ander vulkaan geweest en naar een rots in de vorm van een boom. De laatste dag (na een ijskoude nacht) zijn we naar de geisers geweest (met ongeveer -10 en een harde wind is het: uit de jeep, snel een foto maken en heel snel de jeep weer in... brrrr). Daarna nog naar een 'hotspring', allemaal leuk en aardig maar met deze temperaturen ga ik me toch echt niet buiten omkleden, hoe warm het water ook is! Daarna was het richting grens en de bus naar Chili in!

En daar ben ik nu, in San Pedro de Atacama in Chili, een klein dorp, maar met een heerlijk zonnetje, goed eten en vooral een lekker bed. Nadat ik eindelijk gedoucht had gisteren (na 5 dagen niet gedoucht te hebben en 4 dagen dezelfde kleren gedragente hebben voelde ik me best vies

), was het echt heerlijk om in een SCHOON en WARM bed te slapen. Zondag ga ik naar Argentinië, dus 3 landen 4 dagen: de ultieme toerist haha!

x Marloes

Op weg naar Bolvia..

... of toch niet, toch wel, nog even niet en ja toch wel! Door de stakingen en blokkades in Peru was het even spannend waar naartoe, wanneer en hoe ik verder zou reizen. Cusco was zo ongeveer afgesneden van de rest van Peru en niemand wist hoelang de stakingen nog zouden duren. Dus besloot ik om een vliegticket naar La Paz te gaan kopen. Gelukkig kwam ik halverwege op weg naar het boekingskantoor erachter dat ik mijn paspoort en creditcard vergeten was en dus terug moest naar het hostal. Toen ik bij het hostal aankwam, bleken namelijk de stakingen over te zijn, dus geen vliegreis naar La Paz maar een busreis naar Arequipa geboekt.

In Arequipa hebben Stephen, Simrun en ik deColca Canyon trip geboekt. Een 3-daagse trek door de canyon (was op het moment van boeken even vergetendat ikdat hiken eigenlijk helemaal niet leuk vind

). Dus de volgende dag om half 4 snachts vertrokken naar de Colca Canyon. Een 6 uur durende busrit naar het eerste uitzichtpunt. Hier vliegen de condors laag door de canyon en kun je ze op ooghoogte zien. Verschillende condors van dichtbij kunnen zien, ik wist niet dat die vogels zo lelijk waren! (hun hoofd dan). Daarna begon de trek vanuit een dorpje verderop. De trek viel een beetje tegen, ondanks dat de canyon echt wel mooi is (weet nu eigenlijk nog niet wat het verschil is tussen een canyon en een vallei wantals ik de uitleg van de gids moet geloven dan is de Colca Canyon volgens mij toch echt een vallei... achja, als het beestje maar een naam heeft ). Dit omdat je 3 dagen lang hetzelfde stukje van de canyon zit. Het was dus niet zo dat je door de trek meer van de canyon zag als dat je vanaf het begin al kon zien. De trek zelf was niet al te moeilijk en we hebben zeker rustig aangedaan. Onderaan de canyon was een oase met zwembaden. Daar hebben we een paar uur gerelaxed voordat we begonnen aanhet laatste stuk van de trek... 3 uur lang omhoog klimmen pfff. Bij overmaat van ramp voelde ik me echt niet lekker, er leek dus geen einde te komen aan dieklim. Maar uiteindelijk de top behaald! De volgende dag met mijn zieke kop weer 6 uur de bus weer in, geen pretje!

De planning was om daarna nog een dagje in Arequipa te blijven en dan via Puno naar Bolivia te gaan. Maarde stakingen waren weer hervat. Twee dagen later zouden weer bussen rijden.. ok geen probleem (kon ik even rustig uitzieken, afentoe best lekker gewoon helemaal niks doen). Na twee dagen waren er stakingen in Puno, dus nog een dagje wachten. Toen was het onduidelijk wanneer de blokkades in Juliaca (plaats waar de bussen doorheen moeten om naar Puno of Cusco te kunnen) weer tijdelijk opgeschort zouden worden. Sommige busmaatschappijen reden wel, andere niet. Sommige mensen kwamen goed aan vanuit Cusco, wat zou moeten beteken dat de blokkade opgeschort was, maar de volgende dag kwamen mensen na 22 uur in de bus gezeten te hebben weer terug in Arequipa (waar ze van vandaan vertrokken waren) omdat ze vast hadden gezeten tussen 2 blokkades. Na deze en de horror verhalen in Cusco waar mensen 50-60km met hun rugzak hadden moeten lopen omdat de bus niet meer verder ging en mensen die plat op de grond in de bus hadden moeten liggen zodat de protestanten hen niet zagen, was ik echt niet van plan om het risico te nemen. Uiteindelijk heeft Simrun een vliegticket naar Lima geboekt om haar vlucht te kunnen halen en zijnStephen en ikeen week in Arequipa gebleven voordat we naar Puno konden.

Wendy, een Nederlands meisje die in het zelfde hostal in Arequipa was, had zich bij ons aangesloten. We hadden alles vanuit Arequipa geregeld, lekker makkelijk! We werden op het busstation opgehaald en naar het hostal gebracht voor een paar uurtjes slaap, waarna we weer opgehaald werden voor de excursie naar lake Titicaca. Hier hebben we de drijvende eilanden gezien. Echt bizar dat mensen hier daadwerkelijk op leven. Al is het nu wel erg toeristisch geworden, kan me haast niet voorstellen dat die mensen daar nog steeds wonen en elke dag zoveel toeristen ontvangen, maarja laat ik niet te sceptisch zijn en maar geloven dat we echt gezien hebben hoe die mensen daar leven. Verder hebben we nog een natuurlijk eiland bezocht met mooie uitzichten over het meer. Aan de overkant waren de besneeuwde toppen van de bergen in Bolivia te zien.

De volgende ochtend zijn we met de bus de grens overgegaan naar Bolivia, naar Copacabana. Vanuit hier is de Boliviaanse kant van het meer te bezichtigen. Wendy en Stephen wilde graag op Isla del Sol, een eiland in het meer, overnachten, ik bleef liever in Copacabana. Eerlijk gezegd, ik vond het heerlijk om even een dag en nacht alleen te zijn. Het is zeker erg leuk geweest om met verschillende mensen mee te reizen, maar de meeste zijn nogal 'aanwezig' en na een tijdje werkt dat echt op mijn zenuwen

. De volgende dag heb ik een dagexcursie naar het eiland gedaan en me weer bij de andere aangesloten. Het uitzicht over het meer is vanaf de Bolivaanse kant nog mooier dan vanaf de Peruaanse kant.

De volgende dag vanuit Copacabana naar La Paz vertokken. Weer een typische grote stad, behalve de aankomst. De stad ligt namelijk iets lager dan de weg ernaartoe, waardoor je een geweldig uitzicht hebt over deze miljoenen stad met bergen op de achtergrond (waarvan één besneeuwd). De eerste dag eigenlijk alleen een beetje rond gelopen en veel geld uitgegeven. Voor de volgende dag de death road geboekt en voor 2 dagen later een 3-daagse excursie naar de pampas. Zo, meteen mijn budget er doorheen

.

Thuis had ik al wat foto´s van de death road gezien en gezworen niet op die weg terecht te willen komen en nu heb ik er goed geld voor betaald om er op te kunnen mountainbiken, waar ben ik aan begonnen

. Het eerste gedeelte was op de verharde weg, prima een beetje naar beneden rollen. We waren met z´n vijfen: ik, Stephen en 3 Israeliers. Helaas hadden de twee Israelische meisjes sinds hun12e niet meer op een fiets gezeten en waren ze dus niet zo zeker. Een van de twee is dan ook gevallen doordatze schrokvan een toeterende vrachtwagen en daardoor vol haar voorrem in drukte. Ze had verschillende sneeën in haar gezicht, wat erin eerste instantie erger uitzag als dat hetwas doordat ze bloed over haar hele gezicht had. Ze moest wel een paar hechtingen hebben om de wonden te sluiten dus is ze naar het ziekenhuis gebracht, haar twee vrienden zijn met haar mee gegaan. We bleven dus met z´n tweeën plus een gids over.Beetje jammer dat we nu ook geenbusje meer hadden gezien de rest van de groepen het uphill gedeelte per busje deden en wij omhoog moesten ploeteren op de fiets. Daarnaast zat al het eten in de bus . Toen uiteindelijk het busje terugkeerde wist de bestuurder te vertellen dat het allemaal wel goed kwam met het Israelische meisje, gelukkig! (maar wie is er dan ook zo dom om te gaan mountainbiken op death road wanneer je zolang niet meer op een fiets gezeten hebt.. sorry hoor!). Achteraf maar goed dat ze op de verharde weg is gevallen want als ze op de daadwerkelijke death road was gevallen had het veel erger kunnen aflopen.
Omdat het in het begin nogal mistig was, waren de afgronden van de death road niet zo goed te zien, waardoor het gelukkig niet zo eng was. De weg zelf is goed te doen, het enige enge zijn de afgronden ernaast. Al met al was het een leuke afdaling in een super mooie bosrijke omgeving. Ben blij dat ik het gedaan heb, kan in ieder geval zeggend at ik de death road overleeft heb .

Na een dagje gerelaxed te hebben zijn we naar de pampas gevlogen, maar dat verhaal typ ik z.s.m., maarnu ff niet, het is weer genoeg geweest

.

x marloes

Cusco

Na crisscross door het eerste deel van Peru gegaan te hebben was het tijd om even te relaxen; en waar beter dan in Cusco! Cusco (een stad in de Andes) is zo ongeveer dè backpackersstad van Zuid Amerika. Iedereen gaat hierheen omdat je vanuit Cusco naar het bekende MachuPicchu kunt gaan. Ben daar in Loki hostal, hèt party hostal ingecheckt. Echte dekbedden, heerlijk!! Geen lakens en dekens zoals in andere hostals. Het zijn toch dat soort kleine dingen die je dan echt gaat missen.

De eerste dag was ik zo moe van mijn 16 uur durende busreis (iets langer als gepland omdat de bus ´s ochtends vroeg in the middle of nowhere het begaf, maar gelukkig was dezena enige tijd weer gerepareerd), dat ik alleen maar een beetje gerelaxed heb in het hostal. De volgende dag heb ik Simrun en Andreas ontmoet die in dezelfde dorm sliepen als ik. ´s Middags lekker wezen shoppen en de volgende dag samen met hen en Clayton en Jessica, die zich spontaan bij ons aansloten, met een taxi naar de ruïnes van Tambomachay gegaan en de 10 km terug gelopen via de ruïnes van Pukapukara, Q´enqo en Saqsaywamán (spreek uit als: sexy woman). Aangezien we om de ruïnes te kunnen bezoeken een toeristenticket moesten kopen van 130 soles (ongeveer 32 euro), besloten we om deze maar zoveel mogelijk te gebruiken. Dus loor de volgende dag meteen een toer geboekt naar de sacred valley. Dus met hetzelfde groepje nog meer ruïnes bekenen, o.a. Pisac en Ollantaytambo. Was een prima excursie en gezellig omdat we met een leuk groepje waren. Maar hierna had ik wel even genoeg stenen gezien. Ruïnes zijn mooi om te bekijken en om het verhaal erachter te horen. Maar na ruïne na ruïne blijven er eigenlijk alleen maar hoopjes stenen over. En zeg nou eerlijk, zo oud zijn die ook weer niet. De Inca´s bestonden tot ongeveer 1533, volgens mij hebben we in Nederland kerken die ouder zijn dan dat

.

De volgende dag was het tijd voor Inti Raymi, het festival van het jaar! Het is een festival dat nog dateerd uit het Inca tijdperk, waarin de zon centraal staat. De hele week waren al vieringen zoals vuurwerk, optochten etcetera. Inti Raymi begon met zonsopgang (veel te vroeg) waarna de optocht naar het centrale plein ging (nog steeds veel te vroeg) en daarna naar Saqsaywaman voor het hoofdgedeelte. Aangezien de officiële plaatsen hartsikke duur zijn en zitten op de ruïnes eromheen gratis is, wordt het hartsikke druk op de ruïnes. Gelukkig waren Simrun en Clayton bereid om op tijd op te staan om een plaatsje bezet te houden. Jessica, Andreas en ik zijn later met drinken en snacks nagekomen. Was even moeilijk zoeken aangezien je ongeveer over de hoofden moest lopen, maar we hadden een goed plaatsje. Wij waren er om ongeveer half 11 terwijl de show pas om 2 uur begon. Maar heerlijk in het zonnetje gezeten (beetje minder toen ik naar de wc moest, die op de andere heuvel geplaatst waren, duurde 45 minuten om door de mensen massa te lopen en een hoop boze gezichten en geroep, maarja dat versta ik toch niet

). De show bestond uit dansen van verschillende groepen gekleed in verschillende inheemse kleden en een gedeelte waar niets van was te verstaan omdat de microfoon van de Inca (de koning) het niet deed. Maar de strekking was duidelijk en de zon werd geëerd. Daarna was Inti Raymi afgelopen. En moesten we naar de briefing van onze trek naar MachuPicchu, die we de volgende dag gingen beginnen.

Wehebben met dezelfde mensen, behalve Simrun die een andere trek wilde doen, de Inca Jungle Trek gedaan. Dit is de makkelijkste trek naar MachuPicchu. De eerste dag was 4 uur down hill mountainbiken. Prima te doen, naar beneden fietsen, daar wordt je niet moe van!

Het eerste gedeelte was ook nog helemaal verharde weg, alleen het laatste gedeelte onverharde weg. Boven op de berg was het wel ijskoud. Zoveel mogelijk laagjes kleding over elkaar aan en gaan. Tegen de tijd dat we 'beneden'aankwamen was het lekker warm. In een dorpje, Santa Maria, hebben we overnacht en vanuit daar is het hiken begonnen. Wat een hel

! Nou ja, de eerste ochtend dan. Omhoog, omhoog, omhoog... En niet lafjes via een weg nee, klimmen en klauteren op Inca steps. De middag was omlaag (waarom omhoog lopen als je toch weer naar beneden gaat??). Maar het ergste was voorbij. Die avond overnachtten we in het volgende dorpje, Santa Theresa. Daar was het resaturantje tegelijkertijd de lokale discotheek. De meest rare danspasjes kwamen bij sommige boven en hing een van de Israeliers op zn kop in de danspaal (de cocktails tijdens happy hour hielpen vast mee). De volgende dag was de laatste hiking dag. Minder vermoeiend maar ook minder boeiend omdat de eerste helft over een zandweg was en de tweede helft langs de spoorlijn. Toch minder uitdagend dan langs afgronden lopen. Ondertussen wel een groepslid kwijtgeraakt, dus de gids een beetje in de stress. Tom, een Peruaanse jongen (19) die waarschijnlijk door zijn ouders op deze excursie gestuurd was, niet graag met andere praatte en al helemaal niet op de groep wilde wachtte, was verdwenen. Hij was, net zoals eerder, vooruit gelopen, maar nu was hij nergens meer te bekennen. In Aquas Calientes aangekomen, hebben we nog een laffe poging gedaan om te helpen zoeken, maar na twee keer:

over het plein geroepen te hebben was het eigenlijk wel tijd voor een biertje. Aangezien de gids ´s avonds nog steeds Tom aan het zoeken was, had hij onze kaartjes voor Machu Picchu nog niet opgehaald (het kantoor was nu ondertussen al dicht) wat voor enige stress zorgde bij veschillende mensen. Maar de volgende ochtend (nacht), is dat goed gekomen. Om 4uur zijn de mensen die naar MachuPicchi wilde lopen (lees: een uur omhoogklimmen) vertrokken en nadat de gids hun de weg had gewezen is hij terug gekeerd om de kaartjes te halen (kantoor ging om 5 uur open) en is daarna met ons om half 6 met de bus omhoog gegaan.

Zo waren we nog ruim op tijdom vooraan genoeg te staan in de rij bij de entree van MachuPicchu om daarna kaartjes voor Huaynapicchu te krijgen (alleen de eerste 400 mogen deze berg beklimmen). MachuPicchu was precies zoals op de foto´s. Vergeleken met de andere ruïnes een stuk indrukwekkender doordatde omgeving geweldig is en ook omdat je de hele stad in een oogopslag kon zien. Na een rondleiding van een gids van een paar uur konden we Huaynapicchu beklimmen. Dus weer via stijlepaadjes, klauterend over rotsen omhoog (pfff, waar ben ik toch aan begonnen???? ). Het uitzicht boven was geweldig, al was het eigenlijk te hoog, waardoor MachuPicchu te ver weg was. Maar toch weer blij de top bereikt te hebben. Na nog een paar uur rondgelopen te hebben bij MacchuPichu was het tijd om terug te gaan naar Aquas Calientes om de trein te gaan halen, terug naar Cusco.

Het waren 4 zeer vermoeiende maar super leuke dagen, dus besloten we met het grootste deel van de groep nog op stap te gaan. Na een paar cocktails voel je de pijn in je benen niet zo erg meer, dus hebben we ons best gedaan op de dansvloer en het toch nog tot een uur of 3 volgehouden. De volgende dagen waren vooral relaxen en uitrusten. Een beetje shoppen, rondlopen in Cusco en rondhangen in het hostal. De pubquiz nog een keergewonnen (2e week op rij , gratis t-shirt, gratis champagne, nooit weg!). En langzaam afscheid nemen van verschillende mensen die allemaal weer een andere kant op vertrokken. UIteindelijk nog met Stephen (die ook mee was op de trek) overgebleven omdat er een groot feest in het hostal was die we nog wilde meemaken. Maar helaas werd ik die dag ziek en heb ik het feest niet meer meegemaakt. Behalve dan dat er zatte mensen luidruchtig de dorm in- en uitliepen en een meisje zelfs vanuit haar bed aan het overgeven was (was nog een hele toestand om haar zelf haar eigen rotzooi op te laten ruimen, maar toen ik dreigde haar kleren te gebruiken om de kots op te ruimen, ging ze toch maar papier halen. ieuwk wat een stank!).

De volgende dag was ik gelukkig al beter en zijn we met de nachtbus naar Arequipa gegaan waar we weer met Simrun hadden afgesproken. Daar ben ik nu, maar daar de volgende keer meer over!

x Marloes

Crisscross door Peru

Voordat ik naar Cusco ben gegaan (waar ik nu ben) ben ik crisscross door Peru gegaan. Van woestijn naar bergen naar woestijn naar bergen, hier een nachtje daar een dagje, etc. Dus veel bussen, veel plaatsen en steeds weer nieuwe mensen ontmoet. Vandaar dat ik ook even geen tijd heb gehad om mijn blog bij te houden. Dus tijd om even wat in te halen...

Huaraz

Na Trujillo ben ik naar Huaraz gegaan, midden in de Cordillera Blanca. Oftewel een stad omringt met witte toppen boven de 5000m hoog. Even wennen aan de hoogte, maar zeker mooi. De eerste volle dag heb ik een busexcursie gedaan (nog meer in de bus

) naar een meer (naam vergeten). Het meer was super mooi; strakblauw, gelegen tussen de bergen, maar de excursie was echt een busexcusrie met een hoop commerciële stops. Ik schat dat we minstens 7 uur in de bus hebben gezeten die dag, pfff. Tijdens de excursie twee Amerikaanse meiden ontmoet, waarvan de een de volgende dag naar huis ging maar de ander nog niet. Met haar, Heidi, ben ik de volgende dag gaan paardrijden door de Cordillera Negro met uitzicht op de Cordillera Blanca. Was hartstikke leuk en mooie uitzichten, maar moet zeggen na 3,5 uur op een paard gezeten te hebben was ik blij dat ik er weer af kon. Auch, wat doet dat pijn aan je kont als je dat niet gewend bent haha!

Lima

Na Huaraz ben ik een dagje naar Lima geweest. Daar heb ik eigenlijk weinig gedaan. Een beetje rondgelopen in Miraflores (de wijk waar het hostal ook was) en naar een uitzichtpunt gegaan. Voor de rest eigenlijk alleen een beetje gerelaxed: beetje internetten, lunchen, boekje lezen etc.

Huancayo

Vanuit Lima ben ik met een nachtbus naar Huancayo gegaan. Huancayo zou een stad midden in de bergen zijn. Mijn verwachting was dus dat het vergelijkbaar was met Huaraz. Dat viel tegen. Het was een doorsnee stad met weinig uitzicht op bergen. De planning was om vanuit Huancayo met de trein naar Huancavelica te gaan. Dat zou een spectaculaire route zijn met vele hoogtes. De eerste dag meteen dus even naar het station gegaan om te informeren naar de dienstregeling. Schijnt de trein tot oktober niet meer te gaan, in verband met werkzaamheden.. aarch!

Dus maar een dag eerder vertrokken zodat ik niet twee bissen achter elkaar op dezelfde dag hoefde te nemen. Nog wel even naar een park en naar Torre Torre (rotsformatie net buiten Huancayo) geweest.

Huancavelica

Die avond ben ik in Huancavelica aangekomen, een klein plaatsje in 'the middle of nowhere'. Het kantoor van de enige busmaatschappij die naar Pisco gaat, was al dicht. Dus lekker op tijd terug naar het hostal gegaan (had kabel tv dus kon lekker Amerikaans films kijken). De volgende morgen meteen naar het kantoor gegaan.. is de bus uitverkocht!!! Achteraf gezien maar goed ook want ben die dag echt ziek geweest en de busreis zou nou niet bepaald bevorderend zijn geweest. Later die dag een busticket voor de volgende dag kunnen kopen en verder alleen maar op bed gelegen en op de wc gezeten (zal jullie de details besparen

). De volgende dag dus de nachtbus ingegaan. Hoe ik het voor elkaar krijg weet ik niet, maar er zat weer een ontzettend dikke kerel naast me die de helft van mijn stoel overnam. Daarnaatst was het niet bepaald een luxe bus en was de weg onverhard. Maar de reis heb ik overleefd!

Pisco

Na de busreis, om 4 uur ´s nachts in Pisco aangekomen. Er was nogal wat verwarring over de kamer waardoor ik ongeveer om de twee uur op moest staan om te informeren wat nu de bedoeling was, niet echt fijn naar zo´n nacht!

Toen alles uiteindelijk duidelijk was meteen een toer voor de volgende dag geboekt naar de Ballestas eilanden. Op deze eilanden zijn naast duizenden vogels ook zeeleeuwen (of zeehonden, weet eerlijk gezegd niet wat het zijn) en pinguïnes te zien. De eilanden waren cool, en het was leuk om een boottocht te doen, maar Pisco zelf was verschrikkelijk. Er zijn geen verharde straten, de huizen zijn klein en vervallen en de hele stad straalt armoede uit. Ik ging mijn was wegbrengen en werd door 3 mensen op straat gewaarschuwd dat ik moest oppassen. Ook werd vanuit het hostal verteld in welke straten je als toerist kon komen en dat je absoluut niet in de andere starten moest komen, veel te gevaarlijk! Gelukkig had het hostal een zwembad dus kon ik daar de middag relaxen totdat mijn was klaar was. Daarna meteen verder gegaan, want in zo´n stadje wil je niet te lang blijven.

Huancachina

De volgende stop was Huancachina, niet ver van Pisco. Een kleine oase midden in de woestijn. Er wonen maar 200 mensen de rest is restaurants en hostals. Een leuke plek om even een dag of 2 te relaxen. De meeste mensen komen hier om te sandboarden, ik dus ook. Met een sandbuggy de zandduinen in. Net een achtbaan! De chaffeur scheurde er op los.

Daarna met een sandboard naar beneden. Eerst nog een poging gedaan om het staand te doen, zoals een snowboard. Maar er was een snowboard instructeur in onze groep en zelfs hij viel een aantal keer per heuvel, dus dat al snel opgegeven. Dus liggend op het board recht naar beneden. In het begin wel ff eng, want die zandduinen zijn echt hoog, maar naar een of twee keer had ik de smaak te pakken en was het echt leuk!

Nazca

Na Huancachina naar Nazca gegaan. Aangezien ik besloten had geen fly-over te doen (omdat bijna iedereen super misselijk of ziek de vliegtuigjes weer uitkomt, een vlucht van een half uur of driekwartier ongeveer 50 dollar kost en het tenslotte alleen maar tekeningen in het zand zijn), was een paar uur in Nazca genoeg. Rond het middaguur daar dus aangekomen en meteen naar het busstation voor de bus naar Cusco gegaan om een kaartje te kopen, drie keer raden... uitverkocht! Gelukkig waren er hier wel meer busmaatschappijen die dezelfde route rijden (helaas wel wat mider luxe bussen). Dus andere bus uitgezocht en mijn tas achtergelaten. Daarna de lokale bus weer ingegaan naar het uitzichtpunt, beetje teleurstellend. Er waren twee figuren te zien, waarvan je er bij één heel wat fantasie nodig had om deze te onderscheiden van de willekeurige lijnen in het zand. Dus na 5 minuten op het uitzichtpunt te hebben gestaan weer terug de bus in naar Nazca. Naast de Nazca Lines is er weinig te doen in Nazca, dus een beetje rond gelopen en wat gegeten en de bus weer in naar Cusco.

Op dit moment ben ik nog in Cusco, maar ik vertrek vanavond nog naar Arequipa. Cusco is super geweest, ben er dan ook bijna 2 weken gebleven (inclusief de 4-daagse trek naar MachuPicchu), maar hier zal ik de volgende keer wat over schrijven, want geloof dat dit voorlopig wel even genoeg is. De foto´s zet ik wel alvast online, als voorproefje...

X Marloes