... of toch niet, toch wel, nog even niet en ja toch wel! Door de stakingen en blokkades in Peru was het even spannend waar naartoe, wanneer en hoe ik verder zou reizen. Cusco was zo ongeveer afgesneden van de rest van Peru en niemand wist hoelang de stakingen nog zouden duren. Dus besloot ik om een vliegticket naar La Paz te gaan kopen. Gelukkig kwam ik halverwege op weg naar het boekingskantoor erachter dat ik mijn paspoort en creditcard vergeten was en dus terug moest naar het hostal. Toen ik bij het hostal aankwam, bleken namelijk de stakingen over te zijn, dus geen vliegreis naar La Paz maar een busreis naar Arequipa geboekt.

In Arequipa hebben Stephen, Simrun en ik deColca Canyon trip geboekt. Een 3-daagse trek door de canyon (was op het moment van boeken even vergetendat ikdat hiken eigenlijk helemaal niet leuk vind

). Dus de volgende dag om half 4 snachts vertrokken naar de Colca Canyon. Een 6 uur durende busrit naar het eerste uitzichtpunt. Hier vliegen de condors laag door de canyon en kun je ze op ooghoogte zien. Verschillende condors van dichtbij kunnen zien, ik wist niet dat die vogels zo lelijk waren! (hun hoofd dan). Daarna begon de trek vanuit een dorpje verderop. De trek viel een beetje tegen, ondanks dat de canyon echt wel mooi is (weet nu eigenlijk nog niet wat het verschil is tussen een canyon en een vallei wantals ik de uitleg van de gids moet geloven dan is de Colca Canyon volgens mij toch echt een vallei... achja, als het beestje maar een naam heeft ). Dit omdat je 3 dagen lang hetzelfde stukje van de canyon zit. Het was dus niet zo dat je door de trek meer van de canyon zag als dat je vanaf het begin al kon zien. De trek zelf was niet al te moeilijk en we hebben zeker rustig aangedaan. Onderaan de canyon was een oase met zwembaden. Daar hebben we een paar uur gerelaxed voordat we begonnen aanhet laatste stuk van de trek... 3 uur lang omhoog klimmen pfff. Bij overmaat van ramp voelde ik me echt niet lekker, er leek dus geen einde te komen aan dieklim. Maar uiteindelijk de top behaald! De volgende dag met mijn zieke kop weer 6 uur de bus weer in, geen pretje!

De planning was om daarna nog een dagje in Arequipa te blijven en dan via Puno naar Bolivia te gaan. Maarde stakingen waren weer hervat. Twee dagen later zouden weer bussen rijden.. ok geen probleem (kon ik even rustig uitzieken, afentoe best lekker gewoon helemaal niks doen). Na twee dagen waren er stakingen in Puno, dus nog een dagje wachten. Toen was het onduidelijk wanneer de blokkades in Juliaca (plaats waar de bussen doorheen moeten om naar Puno of Cusco te kunnen) weer tijdelijk opgeschort zouden worden. Sommige busmaatschappijen reden wel, andere niet. Sommige mensen kwamen goed aan vanuit Cusco, wat zou moeten beteken dat de blokkade opgeschort was, maar de volgende dag kwamen mensen na 22 uur in de bus gezeten te hebben weer terug in Arequipa (waar ze van vandaan vertrokken waren) omdat ze vast hadden gezeten tussen 2 blokkades. Na deze en de horror verhalen in Cusco waar mensen 50-60km met hun rugzak hadden moeten lopen omdat de bus niet meer verder ging en mensen die plat op de grond in de bus hadden moeten liggen zodat de protestanten hen niet zagen, was ik echt niet van plan om het risico te nemen. Uiteindelijk heeft Simrun een vliegticket naar Lima geboekt om haar vlucht te kunnen halen en zijnStephen en ikeen week in Arequipa gebleven voordat we naar Puno konden.

Wendy, een Nederlands meisje die in het zelfde hostal in Arequipa was, had zich bij ons aangesloten. We hadden alles vanuit Arequipa geregeld, lekker makkelijk! We werden op het busstation opgehaald en naar het hostal gebracht voor een paar uurtjes slaap, waarna we weer opgehaald werden voor de excursie naar lake Titicaca. Hier hebben we de drijvende eilanden gezien. Echt bizar dat mensen hier daadwerkelijk op leven. Al is het nu wel erg toeristisch geworden, kan me haast niet voorstellen dat die mensen daar nog steeds wonen en elke dag zoveel toeristen ontvangen, maarja laat ik niet te sceptisch zijn en maar geloven dat we echt gezien hebben hoe die mensen daar leven. Verder hebben we nog een natuurlijk eiland bezocht met mooie uitzichten over het meer. Aan de overkant waren de besneeuwde toppen van de bergen in Bolivia te zien.

De volgende ochtend zijn we met de bus de grens overgegaan naar Bolivia, naar Copacabana. Vanuit hier is de Boliviaanse kant van het meer te bezichtigen. Wendy en Stephen wilde graag op Isla del Sol, een eiland in het meer, overnachten, ik bleef liever in Copacabana. Eerlijk gezegd, ik vond het heerlijk om even een dag en nacht alleen te zijn. Het is zeker erg leuk geweest om met verschillende mensen mee te reizen, maar de meeste zijn nogal 'aanwezig' en na een tijdje werkt dat echt op mijn zenuwen

. De volgende dag heb ik een dagexcursie naar het eiland gedaan en me weer bij de andere aangesloten. Het uitzicht over het meer is vanaf de Bolivaanse kant nog mooier dan vanaf de Peruaanse kant.

De volgende dag vanuit Copacabana naar La Paz vertokken. Weer een typische grote stad, behalve de aankomst. De stad ligt namelijk iets lager dan de weg ernaartoe, waardoor je een geweldig uitzicht hebt over deze miljoenen stad met bergen op de achtergrond (waarvan één besneeuwd). De eerste dag eigenlijk alleen een beetje rond gelopen en veel geld uitgegeven. Voor de volgende dag de death road geboekt en voor 2 dagen later een 3-daagse excursie naar de pampas. Zo, meteen mijn budget er doorheen

.

Thuis had ik al wat foto´s van de death road gezien en gezworen niet op die weg terecht te willen komen en nu heb ik er goed geld voor betaald om er op te kunnen mountainbiken, waar ben ik aan begonnen

. Het eerste gedeelte was op de verharde weg, prima een beetje naar beneden rollen. We waren met z´n vijfen: ik, Stephen en 3 Israeliers. Helaas hadden de twee Israelische meisjes sinds hun12e niet meer op een fiets gezeten en waren ze dus niet zo zeker. Een van de twee is dan ook gevallen doordatze schrokvan een toeterende vrachtwagen en daardoor vol haar voorrem in drukte. Ze had verschillende sneeën in haar gezicht, wat erin eerste instantie erger uitzag als dat hetwas doordat ze bloed over haar hele gezicht had. Ze moest wel een paar hechtingen hebben om de wonden te sluiten dus is ze naar het ziekenhuis gebracht, haar twee vrienden zijn met haar mee gegaan. We bleven dus met z´n tweeën plus een gids over.Beetje jammer dat we nu ook geenbusje meer hadden gezien de rest van de groepen het uphill gedeelte per busje deden en wij omhoog moesten ploeteren op de fiets. Daarnaast zat al het eten in de bus . Toen uiteindelijk het busje terugkeerde wist de bestuurder te vertellen dat het allemaal wel goed kwam met het Israelische meisje, gelukkig! (maar wie is er dan ook zo dom om te gaan mountainbiken op death road wanneer je zolang niet meer op een fiets gezeten hebt.. sorry hoor!). Achteraf maar goed dat ze op de verharde weg is gevallen want als ze op de daadwerkelijke death road was gevallen had het veel erger kunnen aflopen.
Omdat het in het begin nogal mistig was, waren de afgronden van de death road niet zo goed te zien, waardoor het gelukkig niet zo eng was. De weg zelf is goed te doen, het enige enge zijn de afgronden ernaast. Al met al was het een leuke afdaling in een super mooie bosrijke omgeving. Ben blij dat ik het gedaan heb, kan in ieder geval zeggend at ik de death road overleeft heb .

Na een dagje gerelaxed te hebben zijn we naar de pampas gevlogen, maar dat verhaal typ ik z.s.m., maarnu ff niet, het is weer genoeg geweest

.

x marloes